Często spotykam się w rozmowach z określeniami „tamten to geniusz językowy”, „on to się swobodnie posługuje językiem”, „a tamten to się sili by wyjść ze swojej strefy komfortu”, „ona nie ma kompetencji językowych”… Wtedy przypomina mi się pewna książka.

Gay Hendricks w swojej książce „Wielki skok” opisał 4 strefy, w których ludzie spędzają czas:

• strefa niekompetencji,
• kompetencji,
• doskonałości i
• geniuszu.

Pierwszą strefą jest strefa niekompetencji

Robię w niej coś, w czym nie jestem zbyt dobra/y. Niestety inni ludzie wykonują te zadania lepiej ode mnie. Bardzo nad tym ubolewam, ale jest to strefa, w której nie warto spędzać zbyt wiele czasu z wiadomych względów- frustracja, zmęczenie, żal, lęki i pogłębianie barier np. u moich klientów pogłębia się bariera językowa.

Druga strefa to strefa kompetencji.

I ta strefa jest już przyjemniejsza- robię rzeczy, w których jestem dobra/y. Niestety słabą stroną jest to, że ktoś inny mógłby to zrobić równie dobrze. Więc przebywanie tutaj też nie jest super fajne.

Według Pana Gay’a najwięcej czasu spędzamy w strefie doskonałości.

Tu zdobywamy najwięcej pochwał. To tutaj zgromadziłam dużo wiedzy oraz używam bogatego zestawu umiejętności i narzędzi, które umiem wyjątkowo dobrze wykorzystywać. Na szczęście niewiele osób mogłoby zrobić daną pracę tak dobrze, jak ja. Oczywiście, tu czuje się komfortowo — dobrze zarabiam, zyskuje uznanie społeczne i odnoszę sukcesy.

Jednak będąc w tej strefie nie wychodzę ze swojej strefy komfortu. To będą zajęcia za którymi mogę już nie przepadać – zadania, w których jestem dobra, ale na dłuższą metę odbierają mi radość i energię. Kiedyś mnie cieszyły, ale radocha z nich gaśnie np. w moim przypadku mogłabym zaliczyć do nich pracę typowo lektorską, prowadzenie typowej nauki angielskiego – jestem w tym dobra,ale nie taka praca sprawia mi największą frajdę. Przez to, że jestem w tym dobra i opłaca bardzo łatwo tu utknąć.

Dlaczego robimy coś w czym jesteśmy dobrzy choć nas to już nie cieszy?

Ponieważ chcemy zaspokoić potrzeby innych, ponieważ boimy się porażki gdzie indziej, ponieważ potrzebujemy akceptacji i podziwu innych ludzi. Dlatego też nie wychodzimy poza utarty już schemat.

A tymczasem największym polem bitwy dla umysłu jest strefa geniuszu!

To strefa w której człowiek jest świadomy i potrafi wykorzystywać swoje naturalne talenty, podąża za pasją- robisz coś, nie czując wysiłku. W tej strefie jesteś w swoim „flow”. Tutaj czas prawie się zatrzymuje, a ty jesteś w pełni pochłonięta/y i czujesz, że wykorzystujesz wszystkie swoje umiejętności. Będąc w tej strefie czujesz się podekscytowana/y, pewna/y siebie i zaangażowana/y w to, co robisz. To tutaj znajdujesz nieustanną inspirację. W strefie geniuszu wykonujesz swoją pracę w sposób, który wyróżnia się daleko poza to, co robi ktoś inny.

Jak przebywać w niej jak najwięcej? Pomyśl co najbardziej lubisz robić? Co niezwykle silnie lubiłaś/eś robić w przeszłości? Co w twojej pracy daje ci najwięcej satysfakcji? Jakie zabawy w dzieciństwie lubiłaś/eś? Pomyśl o zajęciach jakie robiłaś/eś z własnej woli, bo wynikały one z twojej ciekawości i na pewno dawały ci mnóstwo radości.

Znajdź w swoim życiu takie chwile kiedy doświadczasz braku poczucia upływającego czasu? Znajdź zajęcia sprawiają, że całkowicie „wsiąkasz”.

Podejmij zobowiązanie wobec siebie, że chcesz mieć więcej zadań w swoim życiu, które wykorzystują twoje naturalne talenty. Zacznij od małych kroków — Gay Hendrickson proponuje, żebyś poświęcił/a na to na początku zaledwie 10 minut dziennie.

Powodzenia!